اعتراضات روز جمعه بخاطر پاره شدن عکس امام(ره) حقیقت تلخ جدایی این ملت از نظام بود ،حکومتی که تا همین 1 سال پیش ادای مردمی بودن رادر می آورد و تقویم رسمی
کشور را تا توانست به یکسری ازمسائلی که برای مردم اصلا مهم نبود نام گذاری می کرد و با هر مناسبتی این مردم را به خیابان ها می آورد و دوربین ها ی بین المللی را فرا می خواند و به این شکل مردمی بودن و مشروعیش را به جهان نشان می داد.
تظاهرات جمعه ی گذشته در نماز جمعه که بیشتر یک تجمع دولتی و فرمایشی بود ،جدایی ملت از حکومت را اعلام کرد و با صدای رسا به جهانیان اعلام کرد که ما می خواهیم به هر قیمتی که باشد حکومت کنیم و اصلا" هم برایمان مهم نیست که جهان چه فکر می کند و در این راه هزینه های لازم را هم متقبل می شویم .
آری جدایی ملت از نظام چیز تازه ای نبود. این که
بگوییم این اتفاق دیروز در نماز جمعه رخ داد شاید صحیح نباشد، چرا که این واقعه بر می گردد به ایامی که این مردم بعد از انقلاب دریافتند که سیاسیونشان فقط به فکر پر کردن کیسه ی خود هستند و فقر و چالش های اجتماعی و جنگ و تحقیر های بین الملی و مهاجرت فله ای مردم به آن سوی آب ها و فرار مغز ها و نخبگان از کشور برایشان مهم نیست!!آری؛ محدودیت ایجاد کردن در مناسبات فرهنگی مردم و کانالیزه شده همه چیز برای انسانها . این را ببین ؛ این را بنوش؛ اینجوری فکر کن، و با تاسیس رسانه ی به اصطلاح ملی ،مردم در همان بدو انقلاب مایوس شدند چرا که آنهایی که کمی بیشتر می فهمیدند می دانستند که دراین مملکت چه اتفاقی می افتد و این روز ها را از همان 30 سال پیش می شد حدس زد .
آری دوستان ؛اینها حدس و گمان نیست و حقایق زنده و عریان جامعه ی ایرانی بعد از انقلاب است .
انقلابی که بنا بود پیام آور صلح و دوستی و مودت با تمام ملت ها باشد و میراث کهنه و پوسیده دیکتاتوری سلسله ی پادشاهی را به مدنیت و آرمانهای آزادی خواهی و احترام به همه، اعم اقلیتها و همه ی کسانی که به آینده ی این مرز بوم تبدیل کند.
البته جدل های سیاسی و بعضا" زد و خورد های گروهی آن هم در فضایی که در آن فرهنگ تشریک مساعی و هماهنگی و باهم ساختن وجود نداشت. همه ی افکار ایدئولوژیک و افراد ایدئولوگ بودند و در این اثنا ء به تنها چیزی که فکر نمی شد همان آرمانهایی بود که برایش انقلاب کردند غافل از این که ایدئولوژی برای مردم نان و آب نمی شود و سعادت نمی آورد .
مردم خیلی زود دریافتند که راه را به بیراهه رفته اند ولی دیگر کار از کار گذشته بود و کشور درگیر یک جنگ تمام عیار با کشور همسایه شده بود که البته این جنگ می توانست بعد از شکست صدام در خرمشهر پایان یابد و با غرامت های هنگفتی که عرب ها حاضر به پرداخت آن بودند خرابی های جنگ را ترمیم کرد ولی اینطور نشد و با مقوله ی جنگ ؛ابزاری و ایدئولوژیک برخورد شد و تعصبات جای تعقل را گرفت و رفت تا مملکت تازه انقلاب کرده؛ بدون هیچ عذر و بهانه ای 8 سال با دشمن بجنگد و به همه ی سرمایه هایش در این راه چوب حراج بزند و تمام مطالبات مردم از جمله آزادی خواهی زیر انباری از مشکلات و جنگ و جبهه و تحریم های بین الملی و ... مدفون شود.
آری نمی توان انسانها را ایدئولوژیک دید ؛ باید آزاد بود و در دل آزادی به دنبال چشم انداز ها ی انسانی تکاپو کرد .
در کشور ما با این پشتوانه ی انقلاب ؛می توانستیم امروز مدینه ی فاضله ی همه ی انسانهای جهان باشیم ولی چه عایدمان شد ؟کوله باری از محدودیت ها که امروز بعد از 30 سال یک قطر آب خوش نگذاشته از گلوی کسی پایین برود.
مگر سردمداران نظام که برای خودشان همه چیز را قبضه کرده اند . زر و زور بر سرنوشت آدمها تصمیم می گیرند.خب امروز همین آقایان بعد از 30 سال
کارنامه ای سیاه از خودشان به جا گذاشته اند و در تمام سطوح مردم را گرفقارتر کرده اند.
اگر در زمان شاه مردم آزادی سیاسی نداشتند امروز هیچ چیز ندارند و معنی و مفهوم حکومت از آزادی سیاسی این است که شما با مشتانی گره کرده بگویید مرگ بر آمریکا...
کشور را تا توانست به یکسری ازمسائلی که برای مردم اصلا مهم نبود نام گذاری می کرد و با هر مناسبتی این مردم را به خیابان ها می آورد و دوربین ها ی بین المللی را فرا می خواند و به این شکل مردمی بودن و مشروعیش را به جهان نشان می داد.
تظاهرات جمعه ی گذشته در نماز جمعه که بیشتر یک تجمع دولتی و فرمایشی بود ،جدایی ملت از حکومت را اعلام کرد و با صدای رسا به جهانیان اعلام کرد که ما می خواهیم به هر قیمتی که باشد حکومت کنیم و اصلا" هم برایمان مهم نیست که جهان چه فکر می کند و در این راه هزینه های لازم را هم متقبل می شویم .
آری جدایی ملت از نظام چیز تازه ای نبود. این که
بگوییم این اتفاق دیروز در نماز جمعه رخ داد شاید صحیح نباشد، چرا که این واقعه بر می گردد به ایامی که این مردم بعد از انقلاب دریافتند که سیاسیونشان فقط به فکر پر کردن کیسه ی خود هستند و فقر و چالش های اجتماعی و جنگ و تحقیر های بین الملی و مهاجرت فله ای مردم به آن سوی آب ها و فرار مغز ها و نخبگان از کشور برایشان مهم نیست!!آری؛ محدودیت ایجاد کردن در مناسبات فرهنگی مردم و کانالیزه شده همه چیز برای انسانها . این را ببین ؛ این را بنوش؛ اینجوری فکر کن، و با تاسیس رسانه ی به اصطلاح ملی ،مردم در همان بدو انقلاب مایوس شدند چرا که آنهایی که کمی بیشتر می فهمیدند می دانستند که دراین مملکت چه اتفاقی می افتد و این روز ها را از همان 30 سال پیش می شد حدس زد .
آری دوستان ؛اینها حدس و گمان نیست و حقایق زنده و عریان جامعه ی ایرانی بعد از انقلاب است .
انقلابی که بنا بود پیام آور صلح و دوستی و مودت با تمام ملت ها باشد و میراث کهنه و پوسیده دیکتاتوری سلسله ی پادشاهی را به مدنیت و آرمانهای آزادی خواهی و احترام به همه، اعم اقلیتها و همه ی کسانی که به آینده ی این مرز بوم تبدیل کند.
البته جدل های سیاسی و بعضا" زد و خورد های گروهی آن هم در فضایی که در آن فرهنگ تشریک مساعی و هماهنگی و باهم ساختن وجود نداشت. همه ی افکار ایدئولوژیک و افراد ایدئولوگ بودند و در این اثنا ء به تنها چیزی که فکر نمی شد همان آرمانهایی بود که برایش انقلاب کردند غافل از این که ایدئولوژی برای مردم نان و آب نمی شود و سعادت نمی آورد .
مردم خیلی زود دریافتند که راه را به بیراهه رفته اند ولی دیگر کار از کار گذشته بود و کشور درگیر یک جنگ تمام عیار با کشور همسایه شده بود که البته این جنگ می توانست بعد از شکست صدام در خرمشهر پایان یابد و با غرامت های هنگفتی که عرب ها حاضر به پرداخت آن بودند خرابی های جنگ را ترمیم کرد ولی اینطور نشد و با مقوله ی جنگ ؛ابزاری و ایدئولوژیک برخورد شد و تعصبات جای تعقل را گرفت و رفت تا مملکت تازه انقلاب کرده؛ بدون هیچ عذر و بهانه ای 8 سال با دشمن بجنگد و به همه ی سرمایه هایش در این راه چوب حراج بزند و تمام مطالبات مردم از جمله آزادی خواهی زیر انباری از مشکلات و جنگ و جبهه و تحریم های بین الملی و ... مدفون شود.
آری نمی توان انسانها را ایدئولوژیک دید ؛ باید آزاد بود و در دل آزادی به دنبال چشم انداز ها ی انسانی تکاپو کرد .
در کشور ما با این پشتوانه ی انقلاب ؛می توانستیم امروز مدینه ی فاضله ی همه ی انسانهای جهان باشیم ولی چه عایدمان شد ؟کوله باری از محدودیت ها که امروز بعد از 30 سال یک قطر آب خوش نگذاشته از گلوی کسی پایین برود.
مگر سردمداران نظام که برای خودشان همه چیز را قبضه کرده اند . زر و زور بر سرنوشت آدمها تصمیم می گیرند.خب امروز همین آقایان بعد از 30 سال
کارنامه ای سیاه از خودشان به جا گذاشته اند و در تمام سطوح مردم را گرفقارتر کرده اند.
اگر در زمان شاه مردم آزادی سیاسی نداشتند امروز هیچ چیز ندارند و معنی و مفهوم حکومت از آزادی سیاسی این است که شما با مشتانی گره کرده بگویید مرگ بر آمریکا...
No comments:
Post a Comment