مرز ایرانی بودن

ادامه راه سبز (ارس): در طول چند ماه اخیر شاید به اندازه ی چند قرن، تاریخ از سرگذرانده ایم، به اندازه ی چند قرن ستم و سرکوب تحمل کرده ایم، به اندازه ی چند قرن دروغ و حیله و دژخیمی تحویل گرفته ایم، به اندازه ی چند قرن ندانم کاری و کژتابی و ویران گری تجربه کرده ایم و هنوز خبر روزهای سخت تر و " حوادث سهمگین تر" دست به دست می شود. نمی دانم ما تاریخ را از دست داده بودیم یا تاریخ ما را که این همه فشرده، انباشته و سنگین به هم رسیده ایم .در این میان حمالان قدرت، هم چنان سبک سرانه سرکوب گری می کنند و ما ایرانی ها که واژه ها و رنگ ها و دست هایمان حکایت این است که "همدیگر را دوباره پیدا کرده ایم" در تب و تاب یافتن نقش انسانی مان هستیم که از آبشخور با هم بودنمان بر می آید تا سیاهی لشگری دوران بدون هم زیستن را ترک کنیم.

هرچند روزگار این همه سخت و دشوار گذشته و حتی خواهد گذشت اما روزها طعم دیگری دارند و گوشه ی شبهای ما پر از بی تابی برای کسان دیگری است که شهید شده اند یا زخم خورده یا اسیرند و این روزها و شب ها، سال ها بود که دست نداده بود و ما در بی تفاوتی خود خواسته از کنارِ بودن هم، فقط گذشته بودیم.ایرانی بودن امروز بیش از همیشه معنای گستردگی و گشودگی به خود گرفته تا تاوان چند هزار سال سرکردگی و سر مایگی قدرت را در پیشینه ی تاریخ اش، یک جا بپردازد.عقده ی کور قدرمآبی در نهان گاه تاریخ و ذهن ما هنوز جا خوش کرده و انگار تا ایرانی بودن به مرز گسترده و گشوده ی با هم بودن نرسد، گذران زمان بدون سلطان و ولایت و رهبری و یا هر نام دیگری از این عقده گشایی مزمن، ممکن نخواهد بود.

رخداد های این چند ماه به رخ مان کشید که برای ادامه ی ایرانی بودن نیازمند گستردن خانه هایمان تا حد سرزمین مان و گشودن ذهن هایمان به روی مردمان مان هستیم تا رهایی و آزادی از دیوار های بلند کهن که هر چه بیشتر ما را از بدون هم زیستن سر ریز و خوش باش می کرد، به دست آید. زندان اوین امروز شاید نمودی از ذهن جمعی ماست و سلول های تنگ و تاریک آن نمادی از ذهن های به تنگ افتاده ی ما مردمانی است که سال های سال در فاصله ای طاقت فرسا از هم و در غریزه ای بی خیال از دیگران زیست می کردیم. و اکنون این ریاضت و سلوک جمعی ماست که از دوران خاکستری به در آییم و به زمان سبز بپیوندیم.

اکنون و این چند ماهه دستانمان رنگ گرفته، واژه هایمان معنا پیدا کرده و قدم هایمان به هم رسیده تا تاوان گذشته ی بدون هم را با هم بپردازیم. ایرانی بودن امروز آمیزه ای است از گستردگی و گشودگی تا شاید به جای اینکه شعار دهیم "نترسید نترسید ما همه با هم هستیم" فریاد بر آریم : بترسید بترسید ما همه با هم هستیم .